Toch nog even wat woorden over ons ex-tweede-autootje, dat ik best een beetje zal gaan missen.
Het blauwe Golfje begon als demo bij dealer Van der Kluft in ‘t Gooise. Na een maand of wat werd ze gekocht door iemand die haar elf jaar lang de hare- of zijne zou noemen. Vervolgens diende ze tien jaar lang bij een gezin in Hilversum. Omdat de koppakking lek raakte na een kleine 140.000km kwam ze terecht bij een handelaar, van wie ik ‘r ergens in 2016 kocht. Na een grondige motorische opknapbeurt door de garage om de hoek reden wij er ruim twee jaar lang mee. En met genoegen. Als ik de kinderen vroeg of we met de Audi van papa of met de Golf van mama boodschappen zouden gaan doen, had de VW altijd de voorkeur. Dat zegt overigens ook wel wat over de zielloze leasebak die ik reed.
In oktober dit jaar wordt ze vijfentwintig jaar oud. De APK-keurmeester zag dat niet meer gebeuren, maar ik weigerde haar zomaar aan de slopershamer over te leveren. Nóg een opknapbeurt was voor ons geen optie: momenteel kunnen we prima toe met maar één auto (een wat nukkige, maar zeker niet zielloze Volvo). Uiteindelijk gaat het Golfje via de Amsterdamse havens op reis naar Libië.
De opkoper arriveerde in een vieze natte sneeuwbui. Het stemde mij vrolijk dat er voor het oude Golfje een zonnig en warm pensioen wacht…